... [poezja]

dż.

Widzę, ze muszę sama zacząć...Trudno...
Z piekącymi policzkami, nie wiedząc, czy śmiać się, czy płakać, niepewna Waszej reakcji i skazująca się na pośmiewisko wklejam to cos tu...eh Sad

„Gdy ktoś, kto mi jest światełkiem, zgaśnie nagle w biały dzień...”

Tyle miesięcy... Smutnych, pustych dni... Godzin cierpienia... Minut walki... Sekund łapania oddechu...
Twojej męki...

Tyle dni... Tyle godzin... Tyle minut, w których nie mogłam nic zrobić... Straconych minut...
Patrzenia na Twoją mękę...
Bezsilności...
Żalu...

Widzę Cię...
Twoja twarz jest pełna bólu...
Cierpisz...

Chcesz porozmawiać... Próbujesz się uśmiechnąć... Zamiast uśmiechu – grymas boleści...
Pytam: „-bardzo boli?...” Mówisz: „-nie...”, choć wiesz, że następny środek przeciwbólowy i tak nie zadziałał... Nie chcesz mówić, jak cierpisz...Nie chcesz nikogo martwić... Wolisz przeżywać ból w milczeniu...

Z dnia na dzień Twoja twarz robi się bledsza... Ubywa Cię z godziny na godzinę... Dalej milczysz...

Jestem koło Ciebie... Oboje wiemy jedno: to już końcówka... Mam łzy w oczach... Bierzesz moją rękę i mówisz: „Nie płacz!... Tak nie wolno!... Jeszcze się nie poddałem!... Ty też się nie poddałaś!... Nie pozwól sobie na chwile słabości!... Walcz z przeszłością!... Nie uciekaj do krainy krwi i żyletek!... Walcz!...”

Po moich policzkach płyną łzy... Czuję Twoją rękę na moim ramieniu... Jesteś przy mnie... Jestem bezpieczna...

Uświadamiam sobie, że naprawdę jesteś wielkim człowiekiem... Sam nie możesz już walczyć, ale pomagasz jeszcze innym... Tym, którzy Cię potrzebują...
To Ty dałeś mi wskazówkę, jak żyć!

Koniec Twojej męki... Nie żyjesz... Poległeś, lecz do końca walczyłeś... Już nie dla siebie... Walczyłeś o życie innych... O to, by pokazać im wyjście z labiryntu ich samych...

Trzymam w palcach małą pacyfkę... Mały, srebrny wisiorek – jedna z małych pamiątek od Ciebie... Dałeś mi ją, mówiąc: „nie wchodź w subkultury, bo pacyfa to tylko symbol... Szerz dobro, to Twoje zadanie...
Próbowałam...
Naprawdę, próbowałam szerzyć dobro!...

Zabrakło tylko sił... Sił, które pomogą mi nie tylko w dobrej relacji z Bogiem i dobrem...
Także tych sił, które pomagają mi przezwyciężyć swoją własną przeszłość...

Ale nie tylko to po Tobie zostało... Zostały też Twoje porady i wskazówki...

Znowu biorę do ręki pacyfkę... Słyszę: „walcz!...”

Walczę...
Walczę dla Ciebie...
Ty dałeś mi siłę...
Dziękuję!...